این سوالیه که بارهای بار در اینترنت پرسیده شده. در فرومها، وبلاگ‌ها، سایت‌های پرسش و پاسخ، آی‌آر‌سی، تقریباً همه جا. سوال اینه؟ آیا ما واقعاً نیازی به استفاده از آنتی‌ویروس در اوبونتو و یا هر توزیع لینوکس دیگه داریم؟ جواب همیشگی یک کلمه است، نه. چرا؟ بزارید کمی در این مورد صحبت کنیم.
برای اینکه یک ویروس کامپیوتری بتواند در آلوده کردن سیستم عامل موفق باشد نیاز به پنهان شدن، اجرا و تکثیر بیشتر خودش دارد که چنین چیزی در لینوکس نزدیک به غیرممکن است.
– ویروس‌ها برای موفقیت نیاز به آلوده کردن فایل‌های اجرایی باینری در سیستم عامل دارند. لینوکس طوری طراحی شده که تقریباً همه فایل‌های حیاتی سیستم و فایل‌های اجرایی اصلی در اختیار کاربر روت، (root) که بالاترین سطح دسترسی را دارد است و کاربر عادی فقط قادر به اجرای آنهاست. این امر شانس آلودگی را به کمترین میزان ممکن می‌رساند. یعنی هنگامی که شما تحت مجوز کاربر عادی از سیستم استفاده می‌کنید اگر ویروسی قصد داشته باشد تا در فایل‌های اجرایی مهم خرابکاری کند موفق نخواهد بود چون نیاز دارد به کاربر روت دسترسی داشته باشد.
اگرچه بعضی از کاربران باتجربه دوست دارند تحت مجوز روت وارد شوند و مالکیت فایل‌های اجرایی را در اختیار بگیرند ولی براساس تجربه‌ای که دارند از کارشان آگاهند و بلدند چه کار کنند. این دلیلی‌ست که کاربر روت در اوبونتو و سایر توزیع‌ها بصورت پیشفرض غیرفعال است.
– تقریباً همه برنامه‌های لینوکس متن‌باز هستند. متن‌باز یعنی هرکسی روی کره خاکی (یا کرات دیگر!) می‌تواند کدهای برنامه رو دانلود کند، نگاهی به اونها بیندازد، اصلاحشان کند و دوباره آپلود نماید. با حضور هزاران چشمی که به سورس کدها نگاه می‌کنند خیلی سخت است که یک ویروس بتواند خودش را در برنامه مخفی نگه دارد.
– هر وقت که یک حفره امنیتی در نرم‌افزاری پیدا شود در کمتر از ۲۴ ساعت پس از تشخیص، وصله امنیتی آن منتشر می‌شود. بدیهیست که همچون سیستم عامل‌های دیگر بروز نگه داشتن سیستم، عامل مهمی در کاهش میزان آسیب‌ها خواهد بود.
– بیشتر ویروس‌های کامپیوتری توسط ایمیل، مسنجرها و مرورگرها روی اینترتت گسترش می‌یابند. در ویندوز، فایل‌های دانلود شده بصورت پیشفرض قابل اجرا هستند، چه شما به آنها اجازه اجرایی شدن بدهید چه ندهید. ولی در لینوکس فایل‌های دانلود شده بصورت پیشفرض قابلیت اجرایی ندارند. پس فرضاً اگر یک فایل آلوده را دانلود کنید به خودی خود اجرایی نیست.
لینوکس برای اجرایی کردن فایل‌ها وابسته به پسوند فایل نیست (مثل exe در ویندوز) پس تغییر دادن پسوند فایل آن را قابل اجرا نمیکند. شما نیاز دارید بدانید چطور به یک فایل قابلیت اجرایی ببخشید و راه بیندازیدش، اگر شما این چیزها را می‌دانید حتماً آنقدر باهوش هستید که از محتوای فایل‌ها و پکیج‌ها هم مطلع باشید.
– پورت‌های لینوکس بصورت پیشفرض بسته‌اند، به همین دلیل شما حتی به فایروال هم نیازی ندارید مگر اینکه خودتان پورتی را باز کنید که با فرض استفاده از فایروال، در این شرایط هم نباید ترسی از ورود ویروس‌ها داشته باشید.
همانطور که اشاره شد یکی از عوامل موفقیت ویروس، تکثیر و گسترش هر چه بیشتر آن است. یک ویروس کامپیوتری – دقیقاً همانند یک ویروس بیولوژیکی – باید نرخ تکثیرش از میزان مرگش بیشتر باشد. عوامل اشاره شده در بالا، ایجاد این شرایط را غیرممکن می‌سازد، نتیجه کار، انقراض ویروس خواهد بود.
خب بعد از اینهمه حرف فهمیدم چرا ویروس‌ها در لینوکس خطرناک نیستند پس دیگر چه نیازی به نصب آنتی‌ویروس است! در واقع نصب آنتی‌ویروس روی لینوکس هدفی خیرخواهانه دارد! درسته که ویروس‌ها در لینوکس ناتوانند ولی سیستم‌های ویندوزی که ما با آنها در ارتباطیم همیشه آسیب‌پذیر هستند.
– شاید شما یک سیستم دوال‌بوت داشته باشید که مرتباً پارتیشن‌های ویندوز را در لینوکس باز کنید و فایل اینو اونور بفرستید. یا شاید یک پارتیشن مشترک داشته باشید که دیتاهای آن بین لینوکس و ویندوز به اشتراک گذاشته می‌شوند، حتی کول دیسکی که بین سیستم‌ها می‌چرخه و فایل جابه‌جا می‌کند.
– شاید دلتان نخواهد که فایل‌های ویروسی را توسط ایمیل یا چیزهای دیگر بین کاربران ویندوز پخش کنید. یا می‌تواند شبکه‌ای از سیستم‌های ویندوزی را تحت شبکه با لینوکستان اسکن و پاکسازی کنید.
– همچنین اگر از Wine استفاده می‌کنید می‌دانید که ویروس‌ها امکان اجرا شدن در محیط واین را نیز دارد پس یک آنتی‌ویروس خواهد توانست از آسیب‌های آن جلوگیری کند.
حالا اگر مایل به نصب آنتی‌ویروس در لینوکس هستید، خواندن مطلبی از وب‌سایت نگهبان که به معرفی ۴ آنتی‌ویروس مخصوص لینوکس پرداخته است را به شما پیشنهاد می‌کنم تا در انتخاب بهترین مورد به شما کمک کند.